Тым іңкәрлі көзін қадап, өбердей, Алауымен мені өзі-ақ жебердей, Мың жанардың бірі сынды, Еленбей, Неге қалғып бара жатсың дегендей: Ұйқастары сай-саладан шұрқырай, Түннен ағып түседі өлең жылқыдай. Жау қолынан шыққандай-ақ ширығып, Арғымақтар елегізіп, дүрлігіп Тартып берер, Тұяғында жанады от: «Еркіндіктің мекені осы дала»,-деп. Сусылдаған жалындай бір құлпырып, Мен тірілем, Қанатым дүр сілкініп! Үзіп кетіп шылбыры мен шідерін, Еркін аққан ендігі жыр – Күреңім. Мен қайтейін, қазақ өлең сынаса, Жылқылардың біле тұра мінезін... Ондай ұлы еркіндікке кім шыдар, Теңіз деген – Түн шайқалтқан жылқылар. Емшек сүтін дірдектетіп Соқада, Бір ақынға иігені шын шығар. Емген шығар, «Сан ғасырлық сырды айтып, Мың тылсымын жеткізер – деп, тіл қайтып?». Тұлпарларға О, далалық ғашықтық. Ғашықтық ол жүрекке де сыймайтын. Қалаларды таптап өтіп, Төрінен, Бірақ шыққан сәтіңдей бір тебірен! Ал, домбырам, аққан жұлдыз бейнелі. Зар желісті пырағымдай еңіре. Бір құмары қанбай кетсе пәниде ер Тақымына түспей кеткен әрине ол Саңлақ қой, Сағым сынды саңлақ! Өрт-жалынан жан-дүнием жамырап Тигенде әттең, шаңға оранып артымда, О, қу жалған қалар еді-ау аңырап...
