Олар шұрқырап сұп-сұры тұманнан шығатын, Қайтадан кіретін сұп-сұры тұманға. Дүбірден дүниенің жүрегі дүрсілдеп тұратын, Жаңғырып бейуақ кіл аңғар... Қолымызға құрық ап құла дүзден іздейміз, Іздейміз оларды – Көшпенді жылқысын. Құла ма, қоңыр ма, қылаң ба... білмейміз, Біз үшін беймәлім түр-түсі. Бізді де солардай барады жеміріп, Уақыт пен қара жол – Ирелеңдеген қос жылан! Жалы мен құйрығы сусылдап, төгіліп, Бұл күнде олар тек түсімде осқырар. ...Іңірде жатқан бір жандайын есінеп, Тарихым ұмытқан олардың тұяғын. Мен оны мінемін да-ла-лар төсінде, Иә, бұл кәдімгі ақынның қиялы. ...Енді үнсіз отырмын сағыныш сарғалдақтарын бүрлетіп санада, жусаны бұрқырап көктем ғой бұл мезгіл құлпырар. Құлазу кейпіндегі мендік бұл қасіретті білмейді тағы олар, Кісінегім келеді бейуақ... Шұрқырап... ...Қайда сол үйірлі жылқылар?! 2007 ж.
