Бойынан аулақ қалып жай күнгі мұң, Арғымақ ұшқалы түр, пай, дүлдүлің! — Сәуріктер енді мұны тепкілемей, Шоқтығын жұлмайды енді айғыр мұның. Тепкі жеп көп жабыдан мұңданғанда, Ұғатын дел-сал жанын кім бар маңда?! Күшті жоқ енді бұдан бұл өмірде, Жүйрік жоқ енді бұдан бұл жалғанда. Арғымақ тарс ұмытты сойқанды әңгі, Күрсініп сағым-сауыр байтал қалды. Іштегі атауы жоқ армандарын Аспани шабысымен айтар мәңгі. Даланың тірі болса төбелері, Ұмтылар қанатынан демегелі. Ғасырлап аңсап жеткен бәйгесінен Дәл бүгін — не өледі, Не келеді!.. Пырақтың тұяғынан үн шығып бір Кеткенде, Қалды неге күрсініп қыр?.. Беу, тұлпар, қыршын-арман сапарында Күйбеңін теуіп кетті-ау тіршіліктің!..
