Кездерде кейде қара бұлт айды бүктеген, Үйіме үнсіз үгіліп, қайғырып келем. Талықсып жатып содан соң кетемін ұйықтап, Ұйықтап кетсем түсімде сәйгүлік көрем ... Мінем де шабам алдымнан аңғарлар қаптап, Таулардан орғып өтемін, заңғарларды аттап. Жарықтың жылдамдығын да жолда қалдырам, Мен болсам — арман, тұлпарым — арманнан да әппақ! Жосылтам, шіркін! Борайды жаңа өлең қардай. — Тұлпарым қандай сол шақта және мен қандай?! Аңсау бар жанда ес-түссіз! — Тым-тым алыста Тек мені күтіп жатқан бір ақ әлем бардай ... ... Аққу сындымын бүгінде айдыны — қырау. Ақ әлемге барып жерлер ем қайғыны мынау. – Өңіме қарап, апыр-ау, шаппайсың ба енді, Түсімде көріп жүретін сәйгүлігім-ау!..
